در این مقاله به بررسی این موضوع می پردازیم که برداشت محمد رضا شاه، از دموکراسی و آزادی چگونه بود، و به رغم فقدان پایگاه مردمی، با اتکاء به چه قدرتی حکومت می کرد، چه عناصری تکیه گاه رژیم او بودند، و تا چه حد، به استواری این تکیه گاهها، اطمینان داشت؟

 درباره کار بزرگی که حاج قاسم و سپاه قدس در منطقه انجام داده‌اند

 از منظر بسیاری از اندیشمندان و نظریه‌پردازان، پاسخ به چرایی وقوع انقلاب اسلامی را می‌توان در حوزۀ فرهنگ جست‌وجو کرد. بسیاری از انقلاب‌های رخ‌داده طی قرون اخیر، به علت دستیابی به منافع طبقاتی و ستیز و منازعه بین طبقات مسلط و زیر سلطه به وجود آمد.

 با آمدن سرگور اوزلی به عنوان اولین سفیر رسمی و مستقر، اتفاقات جدی‌ای در کشور ما علیه منافع مردم ایران رخ داد که او در آن‌ها نقش اساسی داشت. خودش می‌گوید: من اغلب اطرافیان فتحعلیشاه را وارد جرگه فراماسونری کردم! این فرد در کشور ما بسیار مخرب عمل کرد. سرگور اوزلی می‌گوید: «برای صیانت از منافع انگلستان در هندوستان، ایران باید در وحوشت و بربریت نگه داشته شود!»

 فرخی یزدی پس از اتمام مجلس هفتم و دوره مصونیت سیاسی مورد مؤاخذه قرار گرفت و یک روز قبل از انقضای مجلس هفتم ناپدید شد. بعد‌ها معلوم شد که از وحشت گرفتار شدن در چنگال رضاخان به شوروی و آلمان گریخته است. او بعد‌ها با وساطت تیمورتاش به کشور برگشت، اما دستگیر و زندانی شد و در زندان سیاسی درگذشت

  با تحکیم پایه‌های دیکتاتوری رضاشاه، دولت دیگر نمی‌توانست مداخله‌ها و اظهارنظر‌های میلیسپو را که خلاف نظر شاه بود، تحمل کند. میلیسپو و هیئت همراه، اقتصاد ایران را بر پایه تمرکز درآمد‌ها در خزانه و صرف هزینه‌ها با نظارت وزیر مالیه و جلوگیری از حیف و میل بنا نهاده بود که می‌توانست به اقتصاد کشور سر و سامان بدهد. این روش البته با تمایل درونی رضاخان مطابقت نداشت

 در نگاه اسلامی، شیعی و رویکرد ایرانی و انقلابی، بحث سازش و تسلیم شدن، هیچ گاه مطرح نشده است و بحث مذاکره نیز، به عنوان یک تکنیک خاص در کنار راهبرد کلان ایستادگی و مقاومت مطرح می شود. لذا مذاکره در زمانی معنا پیدا خواهد کرد، که موجبات استحکام و تقویت نیروی داخلی مورد توجه قرار گرفته باشد.

 مردم، قبل از پیروزی انقلاب هیچ نقشی در مدیریّت کشور و تعیین مدیران نداشته‌اند؛ رؤسا، سلاطین، پادشاهان و اطرافیانشان، می‌آمدند، می‌رفتند، [امّا] مردم فقط تماشاچی بودند؛ هیچ نقشی نداشتند. انقلاب اسلامی آمد و مردم را از حاشیه به متن آورد؛ مردم شدند صاحب اختیار

 در موضوع انتخابات در صورت نفی نظارت استصوابی، باید نظارت استطلاعی را پذیرفت که آن‌هم اصولاً نظارت نیست و نظارت مفهومی جز استصواب ندارد. نظارت حقیقی به این است که رأی و سخن ناظر، رسمیت و مقبولیت داشته باشد و مرجع و نهاد دیگری، بعد از اظهارنظر و رأی ناظر، نتواند به بررسی مجدد بپردازد و پذیرش رأی بر همگان قطعی باشد

  این گزارش در پی آن است تا نشان دهد حضور حداکثری مردم در پای صندوق‌های رأی چه میزان می‌تواند در اقتصاد ملی تأثیرگذار باشد، شاخص‌ها و متغیرهای اصلی اقتصاد با حضور مشارکت حداکثری مردم چه تغییری خواهد کرد؟

 در تظاهرات وسیع ۷ بهمن ۱۳۵۷ در تهران شعارهای گوناگونی در مخالفت با رژیم و دولت بختیار داده می شد، پلاکاردهای بزرگی نیز در طول مسیر راهپیمایی ها حمل می شدند، بخشی از شعارها و مضمون پلاکارد ها چنین بود: - وای به حالت بختیار، اگر خمینی دیر بیاد، - برنامه خمینی برچیدن یزید است، کابینه بختیار یک حیله جدید است، - ما همه ایرانی آزاده ایم، دست بیعت با خمینی داده ایم، - اگر امام فردا نیاید، مسلسل ها

  امروز شیطان بزرگ که خود مجسمه‌ی شرارت و قساوت بر ضد بشر است، پرچم طرفداری از حقوق بشر را بلند کرده و ملّت‌های خاورمیانه را به دمکراسی دعوت می‌کند. دمکراسی مورد نظر آمریکا در این کشورها به معنای آن است که دست‌نشاندگانی رام و مطیع، به کمک توطئه و رشوه و تبلیغات اغواگر، در انتخاباتی ظاهراً مردمی و باطناً آمریکایی بر سر کار بیایند و عامل آمریکا در تحقّق هدف‌های پلید

  با توجه به حساسیت موضعی كه باید تصرف می‏شد، مأموریت یافته بودند كه ساختمان (2 طبقه) بسیج (مشرف پل به وسط شهر و در كنار فرمانداری كه مقر هدایت عملیات مشترك جنگل بود) را تصرف كنند. در سند دست‌نویسی كه گزارش فرمانده گروه با كد "روزبه" و با دست خط فرمانده كمونیست آن به دست آمد، عین مشاهدات خود را بازگو نموده‌اند

 اتحادیه کمونیست‌ ها در ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی معتقد بود نظام جمهوری اسلامی یک دست و یکپارچه نیست و لذا نمی توان موضع یکسانی در مقابل همه جریان های اتخاذ کرد اما در مجموع نظام جمهوری اسلامی را یک رژیم ضد آمریکایی می دانست که باید از آن حمایت کرد. اما با ارتباطی که بین سازمان، منافقین و گروه های کوچک سیاسی بود و با نفوذی که سازمان در میان گروه ها داشت، به تدریج به سمت اتخاذ

 به نظر می‌رسد فقدان ساختارهای میان‌رده‌ای برای مشارکت مردم در فرآیندهای سیاسی و معرفی گزینه‌های اصلح و کارآمد سبب شده تا زمینه برای مداخله ذی‌نفوذان منفعت‌طلب، سلبریتی‌ها و اینفلوئنسرها در فرآیند مشروعیت بخشی کاذب به نامزدهای انتخاباتی فراهم گردد.