اندیشه‌گران اصلاحی از شرق تا غرب اسلامی از سید‌جمال و عبده تا سرسید احمدخان متأثر از عقب‌ماندگی تکنولوژیک و ابزاری مسلمانان نسبت با اروپاییان، مساله خود را «علت‌یابی وضعیت مسلمانان» و «تغییر این وضعیت» قرار دادند. آنان در علت عقب‌ماندگی جوامع اسلامی، اسلام را متهم نمی‌کردند بلکه مساله اصلی را «برداشت غلط و اشتباه مسلمانان از

  بد نيست‏ بدانيم كه جايگاه و منزلت انسان در بين موجودات ديگر چگونه است. آيا برتر از بخشي از آنها مي‏باشد يا برتر از همه ‏ي موجودات يا اصلا بر هيچ موجودي برتري ندارد؟ و اگر برتري دارد آيا ذاتا برتري دارد يا اين‏كه اكتسابا مي‏تواند برتري پيدا كند؟

  آيا خلقت زن و آفرينش مرد از دو گوهر مستقل و دو مبدا جداگانه است تا هر كدام داراى آثار خاص و لوازم مخصوص باشد، مانند دو گوهر كه از دو كان منحاز ظهور مى كنند و جنس هر كدام غير از جنس ديگرى است؟

  وهابی ها که بدعت گزاری در دین را از بنیانگزار بدعت در دین یعنی معاویه به ارث برده اند. همان کسی که پیامبراعظم(ص) در باره او فرمودند: «لتَتَخِذَنَّ یا مُعاوِیه اَلبِدعَهُ سُنَّهً وَالقُبحُ حَسناً أکلُکَ کثیرٌ و ظُلمُکَ عَظِیمٌ» تو بدعت را به جای سنّت و زشت را به جای زیبا خواهی گرفت. خوردنت زیاد و ظلم تو بزرگ خواهد بود. وهابی ها زیارت قبور و ایجاد بنا بر مراقد را مظهر شرک و بت

  امتحان و آزمايش انسان ها از سوي خداوند متعال از سنت هاي الهي است كه در واقع هدف ابتدايي از خلقت انسان هم اين دو عنصر بوده است. قرآن كريم مي فرمايد: الم ـ أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ: آيا مردم پنداشته‌اند كه با گفتن اين كه ايمان آورديم رها مي‌شوند و هرگز مورد آزمايش قرار نمي‌گيرند؟

  نگاهمان را به قرآن با سخن امام سجاد- عليه السلام - آغاز مي كنيم كه مي فرمايد: (واجعل القرآن وسيلة لنا الي اشرف منازل الكرامة, و سلّماً نعرج فيه الي محلّ السلامة…) پروردگارا! قرآن را براي ما وسيله اي قرارده, به سوي شريف ترين جايگاه كرامت, و نردباني قرارده تا در پرتو معارف آن به فراسوي (سلامت) عروج كنيم!

  براي روشن شدن مطلب، در اين مقاله به دو بحث به صورت خلاصه پرداخته مي شود: 1. معني روح و كاربردهاي آن در قرآن 2. معني «از امر خدا بودن روح» الف) معني روح و كاربرد هاي آن در قرآن: روح از نظر لغت به معني «نفس» و «دويدن» است بعضي تصريح كرده‌اند، كه روح...

  كلمه قلب در فيزيولوژي و نيز در عرف عام معناي روشني دارد , يكي از اندام هاي بدن انسان و عضوي است كه معمولاً در طرف چپ سينه قرار دارد و در فارسي به دل تعبير مي شود و در ساير زبان ها نيز مرادفات اين واژه به همين عضو نامبرده اطلاق مي شود ؛ ولي در هنگامي كه همين واژه قلب يا فؤاد و يا در فارسي دل را در محدوده اخلاق وعلم اخلاق به كار مي گيرند؛ قطعاً , چنين مفهومي منظور نظر گوينده نيست.

  امامت در لغت به معناي پيشوايي و رهبري است، كه در مورد انسان و غير انسان به كار مي رود. در قرآن كريم كلمه امام علاوه بر اين كه در مورد انسان به كار رفته است[1]، در مورد لوح محفوظ[2] و كتاب حضرت موسي[3] (تورات) نيز به كار رفته است.

  عترت طاهرين ـ عليهم السلام ـ بر اساس آيات قرآن و حديث متواتر ثقلين، همتاي قرآن بوده، و تمسك به يكي از آن دو، بدون ديگري، مساوي با ترك هر دو ثِقل است و دستيابي به دين كامل، تمسك به هر دو ثِقل است. قرآن و عترت، عصاره نبوت و تداوم بخش رسالت هستند كه هدايت بشر را تا قيامت تضمين مي‎كنند.[1]

  «اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لا شَرْقِيَّةٍ وَلا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُورٌ عَلَى نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الأمْثَالَ لِلنَّاسِ

  عید در لغت از ماده ی عود، به معنی بازگشت است و لذا به روزهائی که مشکلات از قوم و جمعیتی برطرف می شود و بازگشت به پیروزیها و راحتی های نخستین می کند، عید گفته می شود و در اعیاد اسلامی به مناسبت اینکه در پرتو اطاعت یک ماه مبارک رمضان و یا انجام فریضه ی حج، صفا و پاکی فطری نخستین به روح و جان باز می گردد و آلودگی ها که برخلاف فطرت است، از میان می رود، عید گفته شده است.(1)

  اگر دين را مجموعه عقايد و دستورات عملي بدانيم كه بنا بر ادعاي آورنده و پيروان آن عقايد و دستورات (پيامبراسلام و مسلمانان)، از سوي آفريدگار جهان مي باشد، و اخلاق را مجموعه آموزه هايي كه راه و رسم زندگي كردن به نحو شايسته و بايسته را ترسيم كرده، بايدها و نبايدهاي ارزشي حاكم بر رفتار آدمي را مي نماياند، بخوبي به رابطه تنگاتنگ دين و اخلاق پي خواهيم برد واخلاق را پاره اي ناگسستني از دين به

  قرآن كتاب پرشكوه خداست. كتابي است كه نه كتاب هاي آسماني پيشين آن را خدشه دار و باطل مي سازد و نه واقعيت هاي آينده.[1]

  توسل از موضوعاتي است كه در آيات و روايات اسلامي مورد توجه و سفارش قرار گرفته است و در ميان مسلمانان به ويژه شيعيان جايگاه و اهميت ويژه اي دارد، در اين نوشتار توسل از ديدگاه قرآن مورد بررسي قرار مي گيرد: