تدبر در آيات 153 - 154 بقره، حقيقتي ديگر را روشن مي سازد كه از مسئله حيات برزخي شهيدان وسيع تر و عمومي تر است و آن اين است كه بطور كلي نفس آدمي موجودي است مجرد، موجودي است ماوراي بدن و احكامي دارد ...

  از لحاظ تاریخی، تأکید جوامع غربی به امر نظارت و تحدید قدرت، به تجربه تلخ این جوامع از حاکمان قرون وسطی برمی گردد که در آن زمان، حکومت‌های خودکامه در لوای حمایت کلیسا، خود را جانشینان خدا در زمین خوانده و به نیابت از خدا برمردم حکم می‌راندند و از این رو هیچ‌گاه خود را در مقابل مردم پاسخگو نمی‌دانستند.

  پاره اي از مفاهيم عام اخلاقي عهده دار تنظيم موضع نفساني انسان نسبت به عاقبت و پايان كار خويش است. شاخص ترين مفاهيمي كه در اين باب مطرح اند، عبارتند از: خوف، رجا، يأس و قنوط و ايمني از مكر خداوند. چون يأس و قنوط به عنوان آفتي براي «بيم و خوف» و ايمني از مكر خداوند آسيبي براي «اميد و رجاء» محسوب مي گردند.

  انسان بر خلاف همه موجودات جهان آفرينش، دو بُعدي است: نخست ‏بُعد حيواني او كه از اين جهت ‏يعني از جهت تغذيه، زيست، تناسل، تكثير نوع و... با ساير موجودات زنده مشتركات زيادي دارد. اما بُعد ثانوي او كه همان خصوصيت منحصر به فرد اوست و از جهت قواي دماغي و حالات روحي و ويژگي هاي نفساني با ساير موجودات زنده متفاوت است و اين خود محور اصلي تمايز او از ديگر جانداران مي‏باشد.

  دعا در فرهنگ اسلامي از جايگاه بسيار والايي برخوردار است و از آن به عنوان سلاح مؤمن و يكي از بهترين راه‌هاي كمال و رسيدن به اهداف متعالي و ارتباط با خداوند متعال ياد شده است. در روايات معصومين و دستورات بزرگان، همواره توصيه به دعا كردن شده كه دعا در هر شرايط زماني و مكاني و روحي افراد امكان پذير و مؤثر است، امّا برخي از مكانها و زمانها با توجه به اهميت آنها، جهت استجاب دعا تأثير خاصي

  خداي سبحان كمال محض و كمال‏آفرين است؛ هر چه از او ظهور كند كامل است. عالم و آدم از او ظهور كرده و هر دو از مظاهر كمال حقند، هم كمال نفسي دارند و هم از كمال نسبي برخوردارند:« مَا تَرَى فِي خَلْقِ الرَّحْمَنِ مِنْ تَفَاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَى مِنْ فُطُورٍ »[1]همه ذرات عالم هستي به سوي كمال در حركتند و مسير امر الهي را طي مي‏كنند، ...

  قرآن كريم، تاريخ را آئينه‌اي مي‌داند كه در آن مي‌توان تمامي حوادث زشت و زيبا را ديد و از اين حوادث الهام گرفت و سرنوشت‌ آينده زندگي را با الهام از اين آئينه گويا انتخاب كرد. ستمگران، طاغوتيان و سرنوشت‌ آن‌ها را ديد و از انتخاب راه آن كه سرنوشتي جز بوار و هلاك چيزي در پي ندارد خودداري ورزيد.

  مشكل يتيمي از پديده هاي اجتماعي محسوب مي شود كه از گذشته در جوامع انساني مطرح بوده است، جوامع نيز به تناسب با چنين قشري برخوردي متفاوت داشته اند، برخي از ديده ترحم و عطوفت ايتام را گرامي داشته و بعضي هم بر مشكلات ايتام افزوده اند، ...

  عام ترين و مهم ترين صفت انساني بازدارنده «صبر» است. «صبر» در لغت عرب به معناي حبس و در تنگنا و محدوديت قرار دادن است.[1] و برخي نيز آن را بازداشتن نفس از اظهار بي تابي و بي قراري دانسته اند.[2] در فرهنگ اخلاقي، صبر عبارت است از وادار نمودن نفس به انجام آنچه كه عقل و شرع اقتضا مي كنند و باز داشتن از آنچه عقل و شرع نهي مي كنند.[3]

  «توبه» دراصل به معناي بازگشت ازگناه است (اين درصورتي است كه به شخص گنهكاري نسبت داده شود) ولي در قرآن و روايات اسلامي بارها به خدا نسبت داده شده است دراين صورت به معني بازگشت به رحمت است,...

  یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های شاخه نظامی گروه بی‌نام پخش اعلامیه بود. امیر سرتیپ رحیمی در این خصوص می‌گوید: در دورانی که تحولات جامعه و انقلاب سرعتی تصاعدی داشت، برنامه‌ ما از طرفی بنزین ریختن در تنور انقلاب و از طرف دیگر تضعیف روحیه‌ تهاجمی ایادی رژیم بود. کار من پخش اعلامیه‌هایی در نیروهای مسلح بود و با اسم و امضاء «ارتش اسلامی انقلاب» نوشته و

  " قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ"[1] در اين آيه به نوعي التفات حكمي مخصوص به اين امت از حكم عام سابق استخراج شده، هم چنان كه در جمله: " ذلِكَ مِنْ آياتِ اللَّهِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ" و جمله" وَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً" نظيرش گذشت. استفهامي كه در اين آيه است استفهامي است انكاري.

  یک الگوی مصرف نادرست و تبعات آن‎

  در بسياري از آيات قرآن مجيد و روايات اسلامي و سرگذشت انبياء و اولياء و صالحان و در كتب علماي اخلاق و ارباب سير و سلوك, روي مساله توكل به عنوان يك فضيلت مهم اخلاقي كه بدون آن نمي‏توان به مقام قرب الهي رسيد، ياد شده است.

  زندگی شهید صیّاد از نمونه‌ های برجسته و عملی این نوع محاسبه است که در آن تضاد ظاهری عقل و دل برطرف شده و نه تنها مانعی برای یکدیگر محسوب نمی‌ شوند که دستگیر یکدیگر در مخاطرات و واقعه‌ ها می‌ گردند. او بر اساس معارف مکتبی و ایمان خالص قلبی خود عمل می‌ کرد و برایش فرقی نمی‌ کرد فرمانده باشد یا درجه‌ دار یا مشاور، او خود را صرفاً در نسبت با ولیّ خود تعریف