امام علیه السلام فرمود : دنيا مانند مار (خوش خط و خال) است كه به هنگام لمس كردن نرم به نظر مى‌رسد، در حالى كه سم كشنده ای در درون اوست (به همين دليل) مغرورِ نادان به سوى آن مى‌رود و خردمند عاقل از آن حذر مى‌كند. امام(عليه السلام) در اين گفتار پربار خود تشبيه زیبائی براى دنياى فريبنده بيان كرده و به همگان هشدار داده است.

 امام علیه السلام فرمود : چه بسيارند كسانى كه به سبب نعمتى كه به آنها داده شده در غفلت فرو مى‌روند و به سبب پرده‌پوشى خدا بر آنها، مغرور مى‌گردند و بر اثر تعريف وتمجيد از آنان فريب مى‌خورند و خداوند هيچ كس را به چيزى مانند مهلت دادن (و ادامه نعمت‌ها و ترك عقوبت) آزمايش نكرده است.

 امام علیه السلام فرمود : چه بسيارند كسانى كه به سبب نعمتى كه به آنها داده شده در غفلت فرو مى‌روند و به سبب پرده‌پوشى خدا بر آنها، مغرور مى‌گردند و بر اثر تعريف وتمجيد از آنان فريب مى‌خورند و خداوند هيچ كس را به چيزى مانند مهلت دادن (و ادامه نعمت‌ها و ترك عقوبت) آزمايش نكرده است.

  و عمر مرا دراز نماى و چنان کن که در طاعت تو به سر شود و چون مرتع عمر من چراگاه اهریمن گردد، پیش از آنکه خصومت تو بر من تازد یا خشم تو مرا به سر در اندازد، جان من بستان. اَللَّهُمَّ لاَ تَدَعْ خَصْلَهً تُعَابُ مِنِّی إِلاَّ أَصْلَحْتَهَا وَ لاَ عَائِبَهً أُوَنَّبُ بِهَا إِلاَّ حَسَّنْتَهَا وَ لاَ أُکْرُومَهً فِیَّ نَاقِصَهً إِلاَّ أَتْمَمْتَهَا اى خداوند، هر خصلت بد که در من است به صلاح آور و

 و مرا به راه شایسته هدایت؛ راه بنماى و چنان کن که راه؛ دیگرگون نکنم، و طریق حق پیش پاى من بگشاى و چنان کن که به راه باطل نگرایم، و نیتى صوابم ده و چنان کن که در آن تردید روا ندارم. الهى بر محمد و آل محمد درود فرست و مرا از هدايتى شايسته كه باعث رشد و كمالم دردنيا، و مورث رضوان و جنّت در آخرت گردد بهره مند فرما، هدايتى كه قدرش بر من معلوم گردد، تا بجائى كه چون خورشيد وسط روز، برايم آشكار شود.

 «الهى بر محمد و آل محمد درود فرست، و مرا در ميان مردم به درجه اى سرفراز مكن، مگر آنكه مرا در پيش خودم به همان اندازه پست گردانى». چون انسان به مقامى دست يابد، و معادل آن مقام در باطن خودش به نور تواضع و خضوع منور نگردد، سراز آلودگى كبر و خود بزرگ بينى درآرد، و كارش به جائى رسد كه براى احدى بخصوص گرفتاران و مراجعه كنندگان حسابى باز نكند، و از اين راه به خود ضرر اخروى، و به ديگران ضرر دنيائى بزند.

  ادامه دورى از فخر و ناز بر مردم رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله مى فرمايد: اِنَّ اللّهَ تَعالىَ اَوْحى اِلَىَّ اَنْ تَواضَعُوا حَتيَّى لايَفْخَرَ اَحَدٌ عَلى اَحَد،وَلا يَبْغِىَ اَحَدٌ عَلى اَحَد: خداوند متعال به من وحى كرد كه نسبت به هم متواضع و فروتن باشيد، تا كسى را بر كسى فخر و مباهات و ناز و كبر نباشد، و احدى بر احدى ستم ننمايد.

 يكى از زشتى ها خودپسندى و خود بزرگ بينى است، كه انسان را مجبور مى كند به ديگران فخر فروشى كند، و در برابر مردم تكبر ورزد. منشأ اين خوى ناپسند، غفلت از خدا و قيامت، و بى توجهى به اين معناست كه انسان بقول امير المؤمنين عليه السلام غير از عبدى ضعيف و ذليل و مسكين و حقير و مسكين نيست: وَ اَنَا عَبْدُكَ الضَّعيفُ الذَّليلُ الْحَقيرُ الْمِسْكينُ الْمُسْتَكينُ

  ادامه روایات در مورد معالی اخلاق حضرت صادق عليه السلام در روايتى مكارم اخلاق را اينچنين بيان مى فرمايد: يقين صبر شكر حلم حسن خلق سخاوت غيرت شجاعت مروت

آنچه در متن همين دعاى با عظمت يعنى دعاى مكارم الاخلاق آمده عبارت از معالى اخلاق است، واقعياتى كه انبياء الهى براى تحقق آن در باطن انسان جهت تأمين خير دنيا و آخرتش مبعوث به رسالت شدند، و حقايقى كه مورد عشق و علاقه حضرت حق است، در دو روايت از رسول الهى صلى اللّه عليه و اله نسبت به اين حسنات عرشى مى خوانيم:

 چه بسيارند كسانى كه به سبب نعمتى كه به آنها داده شده در غفلت فرو مى‌روند و به سبب پرده‌پوشى خدا بر آنها، مغرور مى‌گردند و بر اثر تعريف وتمجيد از آنان فريب مى‌خورند و خداوند هيچ كس را به چيزى مانند مهلت دادن (و ادامه نعمت‌ها و ترك عقوبت) آزمايش نكرده است.

 سازشکاری ذلت طمع

 نتيجه تخریب دین برای دنیا

 

 تعبير زمين را فرش و خاك را بستر و... كنايه از ساده زيستن در حد اعلى است. تعبير به قرآن را لباس زيرين و دعا را لباس رويين قرار دادند، كنايه از اين است كه دستورات قرآن در درون دل و جان و روحشان قرار دارد و دعا ورد زبانشان است. همواره به هنگام قيام و قعود و هرگونه حركت فردى و اجتماعى از خدا يارى مى طلبند و براى توفيق بيشتر دعا مى كنند و از اين طريق هرگز خدا را از ياد نمى برند. افزون بر اين، بدن