بر اساس نصّ صريح قرآن، انسان متقي ممکن است گناه آشكاري انجام دهد؛ اما دليل آن، ضعف نفس و ناآگاهي باشد. بر چنين کسي لازم است که پس از ارتكابِ گناه از انجام مجدد آن پرهيز کند. به عبارتي اينگونه نيست كه همۀ انسان‌هاي متقي بايد چنان پاك باشند كه در كارنامۀ آنها هيچ گناهي درج نشده باشد؛ زيرا فقط در مراحل عالي تقواست که از انسان گناهي صادر نمي‌شود و او حتي يک قدم بر خلاف خواستۀ خداوند برنمي‌دارد. پس اگر كسي مؤمن و متقي بود، ولي مرتكب گناه كبيره شد، به شرط پشيماني از ارتكاب آن معصيت و اصرارنکردن بر انجام مجدد آن گناه، مشمول شفاعت قرار مي‌گيرد. به بيان منطقي مي‌توان اينگونه گفت كه شفاعت براي بخشيده شدن گناهان، علت تامّه و تكميل‌كننده نيست؛ بلكه جزء مقتضي و علت لازمه است؛ يعني شفاعت ايجاد سرمايه نمي‌كند و فقط سرمايۀ آدمي را افزايش مي‌دهد.

آخرین امید؛ مروری بر آیات شفاعت، صفحه۴۳