مرحوم شیخ عباس قمی در کتاب مفاتیح‌الجنان برای یکشنبه‌های ماه ذی‌القعده نماز با فضیلتی بیان کرده است.

 آنچه از سخنان اهل بیت(ع) به دست می آید این است که انسان خوش اخلاق بدون شک در بهشت است و بد اخلاق در جهنم: «عَلَیْکُمْ بِحُسْنِ الْخُلُقِ فَإِنَ‌ حُسْنَ‌ الْخُلُقِ‌ فِی‌ الْجَنَّةِ لَا مَحَالَةَ وَ إِیَّاکُمْ وَ سُوءَ الْخُلُقِ فَإِنَّ سُوءَ الْخُلُقِ فِی النَّارِ لَا مَحَالَة»(بحار الأنوار/ج۱۰/ص۳۶۹).

 

  امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: مردم در دنیا دو جور عمل می‌کنند...

   زندگی و حکومت علوی نمی‌تواند بر مبنای بهره‌مندی و زندگی چشم‌نواز ساخته شود

 زمان ها و عمرها می‌گذرد، ولی طبیعتاً استفاده ویژه‌ای که از شب قدر بشود گرفت، با گارد گرفتن برای آن شب خاص میسر است و با دقت لازم در اعمال و رفتار و هرچه که جزء سفارشات عمومی در مراتب اخلاقی است.

 انسان را بلند می‌کند و به خودش می‌گوید چقدر من خراب کرده‌ام. انسان به این فهم می‌رسد که بگوید: «من به خودم خیانت کردم. من پرده‌ی ربوبی را دَریدم. من حریم ربوبی را پاره کردم.» این یک فهم می‌خواهد که انسان به این نقطه برسد.

 هرگز آنکه از ولایت محوری و حقیقت ولایت مداری بهره ای ندارد، به آن درجات نمی رسد! هرگز کسی که در مدار و خط و روش و اهداف ولایت نیست، به آن مرحله و کمال دست نمی یابد! هرگز نماز شب، بی ولایت نماز شب نیست!

   #آیت‌الله_جاودان می‌فرمایند در شب‌های #قدر، یکی از مهم‌ترین اعمال این است که انسان، کینه‌ها و خرده‌حساب خود با دیگران را از دلش به در کند. این شب‌های باقیمانده، شب‌های #حلالیت طلبیدن است

  «طریقت »، یک مقدمه دارد که آن بیداری است؛ حالت «یَقَظه». مقدمه‌ی راه رفتن، بیداری است؛ باید بلند شود و بیدار باشد تا حرکت کند. اگر کسی #یقظه و بیداری در او شکل نگیرد، راه نمی‌رود

 در روایات داریم که امام_حسن (ع) غذا می‌خوردند و سگی ایستاده بود. حضرت یک لقمه دهان خودشان می‌گذاشتند و یک لقمه دهان سگ. به حضرت گفتند می‌خواهید این سگ را بزنیم برود؟ فرمودند "من حیا می‌کنم از خدا؛ که یک صاحب روح گرسنه جلوی من نشسته باشد، من چیزی بخورم و به او نخورانم." هرچه تلطیف سِرّ و باطن بیشتر می‌شود، فضای حیا در شخص به شدّت بیشتر می‌شود.

 یکی از فلسفه‌هایی که در مورد #روزه در روایات آمده این است که غنی، طعم فقر را بچشد و این منجر به رحم نسبت به فقرا شود.

  در روایت داریم حضرت موسی (ع)‌ از خداوند خواست نشانه رضایتش از بنده را به او نشان دهد؛ یعنی بنده چگونه بداند خدا از او راضی است و شاخص آن چیست؟