امام جواد (علیه‌السلام) دوران زندگان خود تلاش کرد به شیوه‌های مختلف با سیاست‌های خصمانه برخورد کنند؛ که از آن جمله می‌توان به تقیه، مناظره با علما، تربیت شاگردان، خطبه و دعا اشاره کرد. سجاد تنها «نویسنده و تحلیلگر» یادداشتی درباره امام جواد(ع) با عنوان الگوی سیاسی شیعیان نوشته است.

 سید موسی مبرقع، دومین فرزند امام جواد(ع)، در زمرۀ امام زادگانی است که از کوفه به قم آمد. ایشان از مادری به نام «سمانه مغربیه» است و در سال 214 ق در روستای «صریا» از توابع مدینۀ النبی(ص) دیده به جهان گشود و در بیت امامت به شکوفایی رسید. در سال 220 ق که امام نهم به بغداد فرا خوانده شد و سپس توسط همسر اولش، ام الفضل شهید گردید، موسی مبرقع شش ساله بود که بعد از شهادت پدر، تحت نظارت برادرش امام

 پس از شهادت پیشوای هشتم علیه السلام به نیرنگ مأمون عباسی، احساسات شیعیان و علویان، بلکه غالب مسلمانان بر ضد مأمون برانگیخته شد زیرا همگان دانستند که احضار امام رضا علیه السلام از مدینه، سپس تکریم و اعطای ولایت عهدی به آن حضرت، همگی سرپوشی بر نقشه خائنانه او بود که آن امام همام را از میان بردارد و دیگر در برابر او منازع و رقیبی در کار نباشد. مأمون یک فرد درس خوانده و تا حدی دانشمند بود و در

 ائمّۀ معصومین علیهم السّلام بهترین الگوهایی هستند که انسان ها می توانند از ارتباط با آنان، در مسیر رشد و تکامل خود بهره برداری کنند، این ارتباط در قالب زیارت نا مه ها مطرح شده است. زیارت قبور ائمّۀ معصومین علیهم السّلام می تواند به شناخت بیشتر آن بزرگواران و الگو برداری از خصلت های الهی آنان بیانجامد و یا از طریق اشراق معنوی، بر روح جان آدمی تاثیر گذار باشد. در مذهب تشیّع که امامت هم سنگ توحید و

 زندگانی امام رضا(ع) یکی از نقاط حساس حیاط فکری و سیاسی شیعه است. این دوران در عین اشتراک با زندگانی سایر امامان، در بسیاری از زمینه ها، تفاوت های اساسی دارد. ولایتعهدی امام رضا(ع) از نقاط حساس تاریخ شیعه محسوب می شود. بررسی چهره و عملکرد خلفاء معاصر با امام و انگیزه های سیاسی مأمون در پیشنهاد ولایتعهدی و وجود ابهاماتی که در این زمینه وجود دارد بیانگر حساسیت دوران امامت امام رضا(ع) است. چگونگی

 اقوام جهان به اخلاق زنده اند، قومی که فاقد اخلاق باشد، مردنی است مدیریت به معنی به کارگیری تمامی توان و استعدادها و ظرفیت های مادی و معنوی و فردی در جهت تحقق اهداف موردنظر است و داشتن مدیرانی سالم و کارآمد، در گروه ویژگی های اخلاق است. سازماندهی و برنامه ریزی روابط اجتماعی، وضع و چگونگی اجرای قوانین و نحوه انتخاب مسئولین، به وجود مدیرانی مقتدر و مبتنی بر پایه های دینی و اسلامی نیازمند است. سیستم

 کم رنگ شدن فرهنگ و تمدن اسلامی و نیز وجود بدعت های دینی در عصر آمویان و عباسیان، لزوم بازنگری در فرهنگ و تمدن اسلامی را لازم و فزونی بخشیده بود. مناسب ترین شرایط فرهنگی، عصر آمام باقر (ع) و امام صادق (ع) بود که فرصتی مناسب برای احیا دوباره فرهنگ و تمدن اسلامی را فراهم آورد. امام باقر (ع) و سپس، فرزند گرامی ایشان امام صادق (ع)، از بسترها و زمینه های موجود عصر خویش بهره جسته و توانستند با انجام

 عباسیان چون بـه خـلافت دسـت یافتند،مانند بنی امیه دست به جنایتهای هولناکی زدند،خویشاوندی نزدیک خود را با علویان فـراموش کردند و با آنان به دشمنی برخاستند و چون به موقعیت و محبوبیت آنان در میان مـسلمانان واقف بودند،در همه جا بـه تـعقیب آنان پرداختند و مظالمی را مانند بنی امیه بر آنان روا داشتند، یکی از شعرای علوی می گوید: [و اللّه ما فعلت امیة فیهم معشار ما فعلت بنو العباس [1] به خدا سوگند که بنی

 ابـو سلمه که از داعیان صاحب نفوذ عباسیان در عراق و خراسان بود، با آگاهی ازدست گیری و قتل ابراهیم امـام و فرار برادرانش، در نامه ای به علویان به ویژه امام صادق علیه السّلام، خود را خواستار واگـذاری رهبری انقلاب به آنـان وانـمود، اما با توجه به فعل و قول امام؛یعنی سوزاندن این نامه و شیعه ندانستن ابو سلمه، گمان می رود که او در پی توطئه ای بر ضد علویان بوده باشد. امویان به دنبال یافتن رهبر شورش

 امامت امام صادق(ع) در دوره ای واقع شد که مصادف با افول سلسله امویان، ظهور حکومت عباسیان و شورش های پراکنده در امپراتوری اسلامی بود، هر دسته و گروهی مدعی حکومت بودند و از راهکارهای گوناگون می خواستند بدان دست یازند. در این میان، ابومسلم خراسانی و ابوسلمه از سران شورشی می خواستند از اعتبار و وجاهت امام صادق(ع) و سایر شخصیت ها در رسیدن به آرزوی خود، نهایت استفاده را نمایند. لذا، نامه هایی به امام

 دشمنان از دوران امام محمدباقر(ع) به شدت احساس خطر کردند که اگر جلوی معصومین(ع) را نگیرند، حکومتی برای آنان باقی نخواهد ماند؛ لذا در دوران امام صادق(ع) با راه اندازی جریانات گوناگون، سد راه امام(ع) می شدند.

 در كنار روايت هاى فراوانی كه در زمینه ویژگی های منفی آخرالزمان، بیان فتنه ها و آشوب های گسترده و فراگیر این دوران و  نكوهش مردمان این عصر وارد شده است، با دو دسته  از روايات برخورد می کنیم که بارقه ای از امید را در دل انسان روشن می کنند و راه گریزی از فتنه های گمراه کننده این دوران را در پیش روی آدمی می گشایند. در دسته نخست از این روایات، گرو هى از اهل آخرالزمان به شدت ستايش شده اند، تا جايى كه

 این تحقیق در پی تبیین دیدگاه محدثان متقدم شیعی درباره الهی بودن مقام امامت و انتصاب الهی ائمه ازاهل بیت علیهم السلام می باشد. هرچند گزینش الهی امام از عقاید مبنایی در مکتب تشیع است، برخی در انتقاد به دیدگاه تشیع در این موضوع، آن را حاصل نگاه عقلی ای دانسته اند که متکلمان مکتب بغداد به مسائل اعتقادی داشته اند ومعتقدند محدثان متقدم تا اوایل قرن پنجم، امامت را امری زمینی تلقی می کردند و باور به نصب

 امیر المؤمنین(ع) که باب مدینه العلم و سرچشمه فضایل و مناقب و نمونه کامل پیغمبر گرامی اسلام است در آن لحظات آخر عمر هم در تلاش برای تبیین و نشر حقایق اسلام بود. آن حضرت در آخرین لحظات زندگی، وصیتی کرد که برای همیشه تاریخ برای بشریت درس خوب زیستن است. البته وصیت های حضرت، دو جنبه خصوصی و عمومی داشت که در ذیل به آن ها اشاره می کنیم:

 تهدید نظامی یکی از شگردها و ترفندهای دشمن برای به هم ریختن روحیه مردم و مسئولان یک نظام به حساب می آید. نکته مهم، نوع نگرش به تهدید نظامی و جهت گیری و اتخاذ اقداماتی است که با توجه به همان نگرش شکل می گیرد. از آنجایی که تهدید نظامی، خاص دوران ما نبوده و در طول تاریخ شیوع داشته است، برای پی بردن به جواب این سؤال که در مقابل تهدیدات دشمن چگونه باید پاسخ داد؟ بهترین راه نظر به سیره امام متقین