به قضاوت همه ی تحلیل گران و کارشناسان سیاسی و امنیتی، جمهوری اسلامی در حال حاضر، شرایط بسیار مهم و حساسی را تجربه می کند.
از یکسو، با استقرار دولتی پرتلاش و انقلابی، ارتباط خارجی با کشورهای مختلف منطقه و جهان و عضویت در پیمان های مهم اقتصادی جهانی، روندی بی سابقه را تجربه می کند و دولت(با وجود برخی کاستی های مدیریتی) در حال جبران کمک کاری ها و حل مشکلات و پرداخت بدهی های دولت گذشته و کمک به تولید و ایجاد اشتغال و تقویت زیرساختها است.
موج دینداری ملت بزرگ ایران نیز با عزاداری های گسترده و بی نظیر محرم امسال، وارد مرحله ی تاریخی جدیدی شده است.
اما از سوی دیگر، دشمنان ایران نیز در داخل و خارج از کشور، موج جدیدی از فشارهای اقتصادی و سیاسی و فرهنگی را آغاز کرده و با ابزار تحریم و فضای مجازی و کارشکنی های بین المللی، در تدارک ایجاد فتنه و آشوبی جدید برای ملت ایران هستند.
در چنین شرایطی، نیم نگاهی به شرایط جهانی، می تواند دست برتر میدان را کاملا مشخص سازد:
رژیم صهیونیستی با افتادن در یک چاله ی بزرگ امنیتی و سیاسی، به اذعان سران این رژیم در سخت ترین شرایط تاریخی خود به سر برده و احتمال فروپاشی سریع آن وجود دارد.
اتحادیه اروپا در حمایت از جنگ اوکراین، با مشکلات شدید اقتصادی و داخلی روبرو شده و موج بزرگی از اعتصابات و درگیری ها، گریبانگیر کشورهای مهمی همچون فرانسه و انگلیس و آلمان و.. شده است و با وجود محدودیت های شدید خبری، اسناد مربوط به کشته شدن ۶۸ هزار نفر بر اثر سرمای گذشته و افزایش قیمت انرژی در اروپا توسط نشریه اکونومیست، منتشر شد.
در آفریقا، کودتای ضداستعماری در نیجر، منجر به ایجاد یک موج بزرگ ضدآمریکایی و ضداستعماری در آین قاره شده و برخی سران و مردم کشورهای آفریقایی رسما خواستار خروج فرانسوی ها و آمریکایی ها از کشورهایشان و قطع شدن غارتگری از منابع مهم آفریقا شده اند.
آمریکا نیز با وجود رئیس جمهوری نامتعادل و بیمار و اختلاف شدید در میان احزاب سیاسی و شروع زودهنگام درگیری های انتخاباتی، با شرایط شکننده ای روبروست.
در مجموع با چنین وضعیتی، نمی توان جبهه ی دشمنان انقلاب اسلامی را(با وجود وسعت) به عنوان یک چالش و تهدید جدی در مقابل ایران اسلامی قلمداد کرد.
اما آن چیزی که همه ی دلسوزان و آگاهان را باید به عنوان یک هشدار و خطر برای انقلاب اسلامی، هوشیار و متوجه سازد، وجود دشمن داخلی و پیاده نظام استکبار در داخل مرزهای ایران است.
جریان منحوس اصلاحات، از همان روزهای ابتدای انقلاب، همواره به عنوان یک عامل و چالش درونی، مشکلاتی را برای نظام اسلامی ایجاد کرده است:
نفوذ در جریان تسخیر سفارت آمریکا(۱۳۵۸)، حمایت از بنی صدر(۱۳۵۹)، درگیری با شهید بهشتی و حزب جمهوری اسلامی(۱۳۶۰)، انفجار مشکوک دفتر نخست وزیری و شهادت شهیدان رجایی و باهنر(۱۳۶۰)، حمایت از باند جنایتکار مهدی هاشمی معدوم(۱۳۶۵)، ایجاد اختلاف سیاسی در صفوف جبهه ها(۱۳۶۶)، بیست سال فتنه ی منتظری(۱۳۶۸ـ ۱۳۸۸)،ماجرای قتل های زنجیره ای(۱۳۷۸)،غائله ی کوی دانشگاه تهران (۱۳۷۸)، فتنه ی انتخابات ریاست جمهوری(۱۳۸۸)، تحریک و حمایت براندازان و تروریست ها(۱۳۷۶ تاکنون)، نقش آفرینی اصلی در فتنه بنزینی(۱۳۹۸)، میدان داری در فتنه ی کشف حجاب(۱۴۰۱) و تخریب دستاوردهای انقلاب اسلامی در دوره سیاه اصلاحات (۱۳۷۶ـ۱۳۸۴) و دوره ی حسن روحانی (۱۳۹۲ـ۱۴۰۰) و پدیده ی شوم دزدی و غارتگری بیت المال( از کرباسچی و مهدی هاشمی و خاوری و بابک زنجانی و حسین فریدون و مهدی جهانگیری و فرزندان و آقازاده ها) و دهها فساد ناگفته ی دیگر، همه و همه در کارنامه ی سیاه این جریان خطرناک ثبت و ضبط است.
متاسفانه در تمام این دوره ها، اکثر عناصر این جریان، از یک مصونیت نانوشته ای برخوردار بوده اند به گونه ای که نه خاتمی و نه روحانی، هیچگاه به پای محاکمه کشانده نشدند و نه حتی امثال پزشکیان و کرباسچی برای میدان داری فتنه ی سال گذشته، احضار هم نشدند و روزنامه های خطرناک منسوب به این جریان، آزادانه در حال ایجاد کینه و تردید و دروغ پردازی و اتهام به نظام مظلوم اسلامی هستند.
به بیان روشن تر، مردم و نظام اسلامی در طول ۴۴ سال گذشته، همواره تاوان مفاسد و سنگ اندازی جریان اصلاحات را داده اند.
در حال حاضر و شرایط خطیر کنونی که دشمنان در نهایت ضعف و نظام اسلامی در حال ترمیم مشکلات و نواقص گذشته است، مجددا این جریان با تمام قوا وارد صحنه شده و با استفاده از عناوینی همچون(مجمع مدرسین حوزه)متشکل از جمعی روحانی نمای برانداز و بدسابقه و همچنین(حزب اتحاد ملت) به ریاست یک زن بدسابقه ی سگ باز و همچنین با میدان داری خاتمی و روزنامه های زنجیره ای متعلق به این جریان و سوء استفاده از پایگاه خبری جماران و …در حال تئوری سازی برهنگی و حمایت رسمی از مفسدان فرهنگی و سیاسی هستند.
پیداست که این جریان همچون گذشته، برای رضایت اربابان خود و دستیابی به مطامع قدرت و ثروت، هیچ خط قرمزی (از اصول دین و اخلاق و عرف و قانون و مردم و…) را رعایت نمی کنند تا از این رهگذر، بتوانند مخصوصا در تدارک فتنه ی سالگرد مهسا و انتخابات اسفند ماه، برای خود کلاهی دست و پا کنند.
اکنون سوال مهم و اساسی از متولیان کشور اینجاست که تداوم سکوت در مقابل این جریان خطرناک و مخرب و سران آن، بر اساس کدام منطق سیاسی و عقلی قابل توجیه است؟
آیا در موقعیت حساس کنونی، باز هم افعال و عملکرد این افراد در تخریب باورهای مردم و ایجاد ناامیدی و کینه و بسترسازی برای فتنه ای امنیتی و اخلاقی، قابل تحمل است؟
کدام منطق قضایی می پذیرد که با وجود بیش از ۷۰۰ هزار شاکی رسمی از حسن روحانی، وی همچمنان در صف اول مسئولان جا داشته باشد و برای تداوم تخلفات و تحریک مردم از سوی وی، تدبیری اندیشیده نشود؟
میدان داری خاتمی و صدور انواع بیانیه و سخنرانی های ضد انقلابی و مغایر احکام الهی از سوی این فرد منحرف و باغی بر نظام، چه توجیهی دارد؟
سکوت در مقابل آخوندنماهای مدعی مجمع مدرسین و یا سوء استفاده از پایگاه جماران برای بسترسازی آشوب و فتنه، چگونه با مصالح امنیتی نظام قابل جمع است؟!
در این زمینه حرف و مصداق وگلایه بسیار است، اما به نظر می رسد در چنین شرایطی هرگز نمی توان با بهانه های واهی در مقابل تحرکات جریانی خبیث و بدسابقه سکوت کرد و منفعل بود.
به یقین، اگر امروز دشمنان خارجی را در نهایت ضعف، مشغول خط و نشان کشیدن برای نظام اسلامی می بینیم، باید آن را در عملکرد دشمنان داخلی نظام، یعنی همین اصلاح طلبان جستجو کرد. همان جریانی که بارها از سوی دشمن به عنوان پایگاه داخلی آمریکا و صهیونیست ها معرفی شده اند.
پس تا دیر نشده است، فکری کنید…
ثبت دیدگاه