امیرالمؤمنین علیه السلام:
«سَيِّئَةٌ تَسُوءُكَ، خَيْرٌ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ حَسَنَةٍ تُعْجِبُكَ »
گناهى كه تو را ناراحت ( و پشيمان ) كند ، نزد خدا بهتر از كار نيكى است كه تو را به خود پسندى وا دارد.
نهج البلاغه – حکمت ۴۶
توضیح کوتاه:
۱. انسانی که معصیت می کند و از عمل زشت خود ناراحت و پشیمان می شود، به سوی توبه و جبران قدم بر می دارد.
۲. انسانی که از انجام کار نیک خود دچار عُجب ( خودپسندی ) و غرور و ریا می شود در حقیقت به وسیله این کار نیک، خود را در وادی گناه کشانده است.
۳. انسان اگر پشیمان شود و جبران کند، نجات می یابد، اما اگر در کار نیک خود، عُجب و غرور راه دهد، در حقیقت عقب گرد کرده و به جای صعود، سقوط می کند.
۴. پشیمانی و توبه، آثار شوم گناه را می تواند از بین ببرد و عُجب و غرور، کار نیک و اثرات آن را نابود می کند.
ثبت دیدگاه