اعتباربخشی به اغتشاشات از جمله برنامه های جریان اصلاحات برای مواجهه با حوادث اخیر بوده است. مواردی که در آن اراذل و اوباش دست به خشونت زده و متاسفانه تعدادی از نیروهای انتظامی و بسیج به شهادت رسیده و یا زخمی و مجروح شدند.
اصلاح طلبان اما در برابر این حرکات خشونت آمیز نه تنها موضع گیری نمی کردند بلکه حتی با افکار ارتجاعی نفرت پراکنی کرده و خشونت را جنبش نامیده و با ادبیات حمایتی خشونت را تعدیل می کردند و به آن وجهه اعتراضی و حق به جانب می دادند.
این خشونت گسترانی از سوی اعضای جریان اصلاحات تا جایی بوده که حالا مسئله به موضوعی چون “عمامه پرانی” رسیده است.
اصلاح طلبان اما حالا که کار از کار گذشته است و خشونت را عادی سازی کرده اند، دست به کار موضع گیری در برابر این عمل توهین آمیز شده اند.
در همین رابطه روزنامه آرمان ملی در تیتر یک خود با عنوان “عمامه‌پرانی اعتراض یا انحراف؟!” نوشت: “انداختن عمامه از سر روحانيون در خيابان نه‌تنها سنخيتي با آنچه معترضان به‌عنوان خواسته‌هاي خودشان مطرح مي‌کنند، ندارد، بلکه نشان‌دهنده سوءاستفاده افراد يا جرياناتي از فضاي موجود است.”
توهین به روحانیت در حالی در فضای تاریک آشوب های اخیر با عمامه از سر روحانیون انداختن از سوی دشمن طراحی شده است که اصل این حرکت تخریب دین و بی حرمت کردن روحانیت شیعه را در دستور کار دارد.
وقتی رسانه های سعودی و انگلیسی در راس آشوب افکنی قرار دارند، قطعا برنامه های مختلفی جهت تخریب روحانیت شیعه از سوی وهابیت و بهاییت تدارک دیده و اجرا می شود.
اصلاح طلبان تا به امروز با وجود دانستن و آگاهی از پشت پرده این اغتشاشات هیزم به آتش تحرکات خیابانی می ریختند اما به یکباره با فضای عمامه پراکنی و تخریب روحانیت به وضعیت بیشتر واقف شدند.
روزنامه اصلاح طلب ارمان می افزاید: ” انداختن عمامه از سر روحانيت اقدامي غيرقابل پذيرش است و در تمام دنيا رهبران ديني لباس‌هاي مخصوص به‌خود دارند که احترام آن حفظ مي‌شود. در اعتراضات پس از انقلاب برخي اين اقدام ناپسند را انجام دادند مانند سال ۷۸ که عمامه عبدا…نوري را از سرش انداختند و سال ۸۸ هم عمامه يک کانديدا را از سرش برداشتند. آناني که امروز براي نشان‌دادن اعتراض خود اقدام به انداختن عمامه روحانيون مي‌کنند از يک نکته غافل هستند که روحانيون به‌خوبي شنواي انتقادات آنها هستند.”
در این جریان روحانیون بسیاری حضور دارند و افرادی چون رییس دولت اصلاحات ملبس به لباس روحانیت هستند و تشکل های چپی چون مجمع روحانیت مبارز و کسانی چون ” موسوی خوئینی ها ” از این جمله هستند.
جالب اینجاست که این موضع گیری اصلاح طلبان در برابر هتاکی به روحانیت در حالی به طور کاملا دیر هنگام اتفاق می افتد که این جناح سیاسی می توانست پیش از این ها بارها در برابر اقدامات ضدامنیتی موضع گیری کند و این کار را نکرد!
هر چند اصلاح طلبان حالا موضع گیری می کنند اما بازهم سعی دارند توپ را در زمین رقیب سنتی خود بیندازند و مطرح می کنند عمامه پراکنی را در ابتدا اصولگرایان آغاز کردند که در این حیطه نیز این جریان سیاسی دست از تطهیر اغتشاشگران بر نمی دارند و این موضع گیری را با تخریب رقیب سیاسی انجام می دهند.
این روزها اصلاح طلبان به مثابه چاقوی دو لبه می مانند که هم به خود آسیب می زنند و هم راه دشمن برای جولان دادن در خیابان ها را باز می کنند. جریان اصلاحات باید فرای این تحرکات دونبشی خود یک بازتعریفی از مواضع خود با انقلاب اسلامی ارایه دهد نمی شود هم رفیق دزد بود و شریک قافله! اصلاحات وجهه خود را در ۸ سال گذشته با عملکرد ناامید کننده خود از دست داده است و با عملگرایی باید برای خود وجهه سازی کند نه همگامی و تطهیر اقدامات خصمانه. وگرنه اعتماد دوباره به یک جریان مایوس کننده با عملکردی فوق ضعیف دوباره یک تجربه تلخ دیگر به بار می آورد هرچند بسیاری از نارضایتی های امروز حاصل همین بی عمل و قصور مدیریتی اصلاح طلبان است.
ثبت دیدگاه